Maciej Maciejewski zmarł 17 maja 2018 r. w Warszawie. Uroczystość pogrzebowa odbędzie się 25 maja o godzinie 12 w Domu Pogrzebowym na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Maciejewski urodził się 1 października 1914 r. w Augustowie. W latach 1936-38 kształcił się w Studiu Operowym przy Operze Warszawskiej. W 1938 debiutował, partią Janusza w "Halce" według Stanisława Moniuszki.

Jako dowódca plutonu walczył w kampanii wrześniowej 1939 r., pod Lwowem został ciężko ranny. W latach 1940-41 występował w polskim Teatrze Lalki i Aktora w Grodnie. W 1941 r. wrócił do Warszawy i podjął pracę w Banku Cukrowniczym.

W latach 1944-46 roku grał w krakowskich teatrach: Rapsodycznym i Grotesce. W 1946 r. ukończył studia aktorskie w studiu Iwo Galla w Krakowie.

Lata 1946-48 spędził w Gdyni, gdzie występował w Teatrze Wybrzeże (działalność tej sceny zainaugurował wraz z Zofią Perczyńską rolami w "Homerze i Orchidei" Tadeusza Gajcego), a następnie - 1948-49 - w łódzkim Teatrze Wojska Polskiego. W 1949 r. związał się ze stołecznymi scenami, najpierw Teatrem Polskim (1949-56), potem Dramatycznym (1956-59). Po 1959 r. wrócił do Teatru Polskiego - w sumie wykreował w tym taatrze blisko 100 ról. m.in.: Dziennikarza i Wernyhory w "Weselu" Stanisława Wyspiańskiego, Króla w "Ubu Królem" Alfreda Jarry'ego, Don Fernanda w "Cydzie" Pierre'a Corneille'a, Jankiela w "Panu Tadeuszu" Adama Mickiewicza i Pożarskiego w "Chłopcach" Stanisława Grochowiaka. w 1978 r. przeszedł na emeryturę.

Przygodę z kinem rozpoczął w 1951 r. rolą skrzypka Slavika w "Młodości Chopina" Aleksandra Forda. Później wystąpił m.in. w "Żołnierzu zwycięstwa" w epizodycznej roli oficera sztabowego. W 1956 r. zagrał jedną ze swoich najważniejszych ról - porucznika w "Kanale" Wajdy. Później występował m.in. "Prawdziwym końcu wielkiej wojny" Jerzego Kawalerowicza (1957), "Polonia Restituta" Bohdana Poręby(1980), "Przerwanym locie" Leonarda Buczkowskiego (1964), "Epilogu norymberskim "Jerzego Antczaka (1970), "Krótkim filmie o zabijaniu" Krzysztofa Kieślowskiego (1987), "Zawróconym" Kazimierza Kutza (1994) i "Egoistach" Mariusza Trelińskiego (2000).

Zagrał jeszcze kilkadziesiąt drugoplanowych ról filmowych i telewizyjnych - m.in. w serialach: "Wielka miłość Balzaka", "Lalka" i "Życie na gorąco" w latach 70 ub. wieku oraz - ostatnio - "Adam i Ewa".

Wystąpił w ponad 40 spektaklach Teatru Telewizji, był związany z Teatrem Polskiego Radia (1951-2003), brał udział w dubbingu.

Był odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

Był najdłużej żyjącym polskim aktorem, o dwa lata przeżył Irenę Renard (1888-1989).