Badanie obserwacyjne - największe i najbardziej szczegółowe tego rodzaju - przeprowadzili naukowcy z University of Colorado w Boulder, Brigham and Women's Hospital, Massachusetts General Hospital oraz Uniwersytetu Medycznego w Wiedniu.

Przez cztery lata obserwowano 32 470 pielęgniarek (średnia wieku 55 lat) uczestniczących w badaniu Nurses' Health Study. Uczestniczki wypełniały formularze co dwa lata. W momencie rozpoczęcia badania wszystkie zakwalifikowane do badania kobiety były wolne od depresji. 37 proc. zadeklarowało, że kładą się i wstają wcześnie, 10 proc. - że późno, zaś 53 proc. - że średnio - ani wcześnie ani późno.

W badaniu uwzględniono sprzyjające depresji czynniki w rodzaju: masy ciała, aktywności fizycznej, przewlekłych chorób, czasu trwania snu, ekspozycji na światło oraz pracy na nocnej zmianie. Nawet przy ich uwzględnieniu - częściowo uwarunkowana genetycznie - preferencja do wstawania i kładzenia się spać wcześnie wiązała się z ryzykiem depresji mniejszym o 12 do 27 proc. - niż w przypadku "typu pośredniego" (ani sowa, ani skowronek). "Sowy" miały depresję o 6 proc. częściej, co nie jest statystycznie znaczące. Rzadziej były zamężne, częściej mieszkały same i paliły, a także miały zaburzenia snu.

Zdaniem głównej autorki, Céline Vetter z uniwersytetu w Boulder, zaobserwowany związek może wynikać z nakładających się genetycznych uwarunkowań chronotypu oraz nastroju.

Wcześniejsze badania wskazywały, że "sowy" są nawet dwukrotnie bardziej podatne na depresję. Jednak zwykle badania te wykorzystywały tylko dane z określonego momentu i nie uwzględniały wielu innych czynników wpływających na ryzyko depresji. Trudno było stwierdzić, czy to depresja zniechęca do wczesnego wstawania, czy też "późny" chronotyp sprzyja depresji.

Późno wstającym i późno kładącym się spać "sowom" autorzy zalecają - w miarę możliwości - wysypianie się, aktywność fizyczną, spędzanie czasu na świeżym powietrzu, przyciemnianie światła w nocy i jak najwięcej światła w dzień.