- Czy niska świadomość na temat POChP jest odczuwalna w codziennej praktyce lekarza?
- Jako lekarze często zauważamy ten fakt. POChP to choroba, która rozwija się powoli, chociaż bardzo postępuje i prowadzi do inwalidztwa oddechowego. Niestety jej objawy są niecharakterystyczne i na początku mało uciążliwe.

Żeby więc można było wcześnie rozpoznać POChP, musi istnieć wola chorego do zgłoszenia się do lekarza i szukania pomocy. W przypadku gdy takiej woli nie ma, to pozostaje tylko podnoszenie świadomości. Żeby świadomość rozbudzić, trzeba niestety wywołać w pewien sposób lęk u pacjenta.

Nie chcemy tego, bo nie można straszyć każdego, że jest chory i ma się badać, jak nie ma takiej potrzeby. Niektórzy uważają, że czują się dobrze i nie powinniśmy nagle namawiać, że powinni wykonać badanie spirometryczne. Takie zachowanie jest trochę nieludzkie.

Należy więc znajdować inne metody zachęcania do dbałości o własne zdrowie. Pierwszym czynnikiem, który kształtuje nasze zdrowie jest genetyka, na którą nie mamy wpływu. Drugim jest środowisko. Czasem z konieczności jesteśmy narażeni na dym, pyły, oraz inne czynniki. Jedyną rzecz jaką możemy kształtować to higienizacja naszego życia, więc należy zacząć higienicznie żyć.

W zakresie układu oddechowego podstawową higieną życia jest niepalenie papierosów. Rolą lekarzy jest uświadamianie pacjentom, że to w ich rękach leży bardzo ważny i silny mechanizm kształtowania swojej zdrowotności płuc. Nie wchodź w nałóg, pilnuj żeby twoje dzieci i wnuki nie wchodziły w nałóg, a będziesz dłużej żył!

- Wspomniał Pan, że zajmował się fizjologią sportu. Czy wysiłek fizyczny ułatwia życie chorym na POChP?
- Amatorskie uprawianie sportu ułatwia życie, dlatego że w każdej chorobie, a szczególnie w przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, w której oddychanie jest utrudnione, jest tendencja do oszczędzania się. Pacjenci twierdzą, ze skoro mają duszność to lepiej unikać wysiłku. Jak powstrzymują się od tego, sprawia to, że mięśnie słabną, więc wtedy ćwiczy się jeszcze mniej.

Człowiek chory na POChP, który nie jest sprawny fizycznie i nie ma dobrze rozwiniętych mięśni, będzie człowiekiem niesamodzielnym. Przede wszystkim siła jego mięśni oddechowych będzie mniejsza niż siła ogólnej masy, ponieważ to mięśnie lokomocyjne produkują czynniki wzrostowe, które zwiększają masę sił mięśni oddechowych.

- Jak opisałby Pan pięcioletniemu dziecku czym jest POChP? Jak obrazowo czuje się osoba, która choruję na tę chorobę?
- Gdybym miał zobrazować tę chorobę, to bym powiedział: Spróbuj zatkać twarz poduszką i oddychać. To właśnie jest przewlekła obturacyjna choroba płuc.

- Przerażające są liczby dotyczące zachorowań na POChP, zgonów. Czy według Pana warto prowadzić kampanie, które mają na celu podniesienie świadomości społeczeństwa?
- Gdyby pulmonolodzy mieli skuteczne leki na POChP, które ją odwrócą lub wydłużą pacjentowi życie, to jak najbardziej – rozpoznawajmy, ale POChP jest chorobą nieuleczalną, więc my leczymy tylko dolegliwości pacjentów.