- Udar mózgu i jego konsekwencje, w tym spastyczność, to ogromne obciążenie psychiczne, które może powodować, że chorzy nie są w stanie sami zmotywować się do rehabilitacji i leczenia. Rozmawiając na co dzień z wieloma pacjentami oraz ich rodzinami, obserwuję, że bez wsparcia najbliższych proces dochodzenia do sprawności jest o wiele dłuższy, a często nawet niemożliwy - mówi Adam Siger z Fundacji Udaru Mózgu.

Dodaje, że aby bliscy mogli pomóc członkowi rodziny po udarze, potrzebują wiedzieć, w jaki sposób mogą to robić.

Na co zwrócić uwagę?

•  Uaktywnianie tej strony ciała, która jest niedowładna - podchodź do chorego, podawaj mu rzeczy i karm od strony chorej. To pomaga wzmocnić mięśnie.
•  Jeżeli możesz, spróbuj dostosować sztućce do możliwości uchwytu chorego (można odpowiednio wygiąć rączkę łyżki), to pomoże mu w szybszym powrocie do sprawności niż karmienie.
•  Ustaw stolik po stronie niedowładnej - ułatwi to choremu sięganie po ustawiony na stoliku przedmioty i angażuje porażone mięśnie.
•  Podczas ubierania pamiętaj, że najpierw ubieramy chorą rękę, a następnie zdrową. Przy rozbieraniu najpierw zdrową rękę, a później chorą.

Najczęściej popełniane błędy:

1. Korzystanie z poręczy i podciągów. Unoszenie się na łóżku za pomocą zwisających podciągów i poręczy (wykorzystując zdrową rękę), wywołuje nieodwracalne odruchy wyprostne.

2. Ściskanie piłeczki. Ściskanie piłeczki wzmacnia napięcie mięśni, prowadząc do zwiększenia spastyczności całej kończyny górnej. Samo ściskanie jest bezużyteczne, jeśli nie można otworzyć dłoni, aby wziąć, a następnie odłożyć przedmiot.

3. Forsowanie mięśni spastycznych. W mięśniach „spastycznych” każdy ruch wywołuje gwałtowny skurcz. Siłowe rozciąganie wywołuje narastający skurcz i kończy się zerwaniem włókien mięśniowych.

Udar mózgu dotyka rocznie 75 tys. osób w Polsce.