Skwalaminę odkryto na początku lat 90., od 1995 r. jest syntezowana laboratoryjnie, a naukowcy wciąż badają jej potencjalne właściwości przeciwwirusowe i przeciwnowotworowe.

Naukowcy z Uniwersytetu Cambridge w Wielkiej Brytanii oraz Uniwersytetu Georgetown w USA i amerykańskich Narodowych Instytutów Zdrowia (NIH) we współpracy z kolegami z Holandii, Włoch i Hiszpanii testowali działanie skwalaminy na tkankach wyhodowanych w warunkach laboratoryjnych oraz na nicieniach.

Okazało się, że skwalamina hamowała proces wczesnej agregacji alfa-synukleiny, toksycznego białka, przyczyniającego się do rozwoju choroby Parkinsona.

Skwalamina zapobiegała powstawaniu szkodliwych agregatów poprzez oddzielanie alfa-synukleiny od błon pęcherzyków synaptycznych, które odpowiadają za transport neuroprzekaźników. Związek ten rywalizował bowiem z alfa-synukleiną o miejsce przy pęcherzykach synaptycznych.

Dalsze badania wykazały, że skwalamina zmniejszała także toksyczność już powstałych agregatów oraz zapobiegała paraliżowi u nicieni z nadekspresją alfa-synukleiny w komórkach mięśniowych.

Jeśli kolejne badania przyniosą pozytywne rezultaty, naukowcy mają nadzieję na stworzenie na bazie skwalaminy leku pomagającego łagodzić choć część objawów choroby Parkinsona. Nie wiadomo jednak jeszcze, czy lek ten uda się dostarczyć do obszarów mózgu objętych neurodegeneracją.

Sprawdzić to zamierza odkrywca skwalaminy dr Michael Zasloff z Georgetown University School of Medicine, który zaplanował już badania kliniczne z udziałem pacjentów cierpiących na chorobę Parkinsona.